PROF. DR. LEYLA AĞAOĞLU

Çocukluk çağı yüksek riskli akut lösemi vakalarının retrospektif değerlendirilmesi

Akut Lenfoblastik Lösemi (ALL), çocukluk çağında en sık görülen kanser türüdür. ALL tedavisinde pek çok farklı protokoller uygulanmıştır. Yıllar içinde bu protokoller farklılılaşarak ve değişiklikler göstererek sağkalım oranları giderek artmıştır. Ülkemizde de pek çok merkezde farklı ALL tedavi protokolleri kullanılmaktadır. Bizim kliniğimizde de Mart-1999/Mayıs-2008 yılları arasında Childrens Oncology Group (COG) protokolüne göre yüksek riskli ALL hastalarına bu protokole uygun şekilde, mayıs-2008/aralık-2010 tarihleri arasında da Berlin-Frankfurt-Münster (BFM) grubunun BFM 2000 protokolüne uygun şekilde tedavi uygulanmıştır. Bizim çalışma grubumuzu da Mart-1999/Mayıs-2008 yılları arasında COG protokolüne göre yüksek risk grubunda yer alarak tedavi gören ve mayıs-2008/aralık-2010 arasında BFM grubuna göre orta risk veya yüksek riskli grupta yer alıp, COG kriterlerine göre değerlendirildiğinde ise yüksek risk grubunda yer alan hastalar oluşturmaktadır. Çalışmamızda COG protokolüne göre ve BFM grubu protokolüne göre tedavi alan benzer risk grubundaki hastaların sağkalım oranı ve sağkalım oranı üzerine etki eden diğer prognostik faktörlerle birlikte değerlendirilerek karşılaştırılması amaçlanmıştır. ALL?li hastaların tedavi başarılarının değerlendirmesinde kullanılan en önemli kriter hastaların sağkalım oranlarıdır. Bu çalışmada hasta dosyalarından elde edilen veriler istatistiksel olarak analiz edilmiştir. COG protokolüne göre Augmented BFM (A-BFM) tedavisi alan hastaların event free survival (EFS) değeri %89.4 iken, BFM 2000 tedavisi uygulanan hastaların EFS değeri %71.7 bulunmuştur. Bu değerlere göre BFM 2000 tedavisi alan hastalarda relaps sıklığı anlamlı olarak artmıştır ve EFS değerleri düşük bulunmuştur. Ancak özellikle BFM grubunda hasta sayısının az olduğu da dikkate alınmalıdır. Bu iki tedavi protokolü uygulanan hastaların idame tedavisine kadar olan hastanede yatış süreleri karşılaştırılmış ve BFM 2000 protokolü uygulanan hastaların ortalama hastanede yatış sürelerinin daha uzun olduğu görülmüştür. Sonuç olarak COG protokolüne göre yüksek riskli olan hastalar için A-BFM tedavisi, BFM 2000 protokolüne göre daha iyi bir tedavi seçeneğidir.